Przewodnik Costa De La Luz

Costa de la Luz to raj dla miłośników kitesurfingu, windsurfingu i żeglarstwa, a także paralotniarzy, którzy przybywają tu tłumnie przez cały rok, a wybrzeże często nazywane jest „wietrznym”. Południowe odcinki to również świetne tereny do nurkowania i poszukiwania skarbów w podwodnych grotach. Dalej na północ znajdują się mierzeje i delty dużych rzek, które bardzo wypłycają wybrzeże. Jest to jednak świetne miejsce na wczasy z małymi dziećmi, które mogą bawić się w większych „kałużach” powstałych na plażach. Północna część wybrzeża posiada bardzo wiele stadnin konnych oferujących konne spacery i galop po rozległych, dzikich plażach.

Palos de la Frontera – dawny port (dziś zamulony przez rzekę Gwadalkiwir), z którego wyruszył Kolumb by szukać nowej drogi do Indii. Podbojom Nowego Świata poświęcone jest tutejsze Muzeum Morskie gdzie znajdują się repliki w skali 1:1 trzech statków, które wyprawy Kolumba: Santa Maria, Pinta i Nina. Znajduje się tu również miniatura miasta Palos. W południowej części miasta znajduje się La Rabida – franciszkański klasztor uznany za Zabytek Narodowy, w którym przez 2 lata mieszkał Krzysztof Kolumb po tym, jak para królewska odrzuciła jego prośbę o wyposażenie floty na wyprawę do Indii. Dzięki wstawiennictwu przeora klasztoru, który był spowiednikiem królowej Izabeli, Kolumb dostał druga szansę. W tutejszym kościele znajduje się cudowna figurka Matki Boskiej, będąca jedyna ukoronowaną w Hiszpanii przez papieża Jana Pawła II.

Wycieczki do Portugalii:

Faro – portugalskie miasto położone na Wybrzeżu Algarve niedaleko granicy z Hiszpanią, które historią osadnictwa sięga kilku wieków przed naszą erą, jednak miastem zostało dzięki Maurom dopiero w VIII w. n.e. Wcześniej jako Ossonoba, miasto znane było jako Harun – od imienia potężnego władcy, a następnie po podbiciu przez chrześcijan zmieniono je na Faro. W połowie XVIII w. południową Portugalię nawiedziło trzęsienie ziemi i następnie tsunami, które zniszczyło prawie wszystkie wioski wybrzeża Algavre oraz stolicę regionu – Lagos. Ocalałe dzięki dużej, piaszczystej lagunie Faro stało się szybko głównym miastem południowej części kraju. Do najciekawszych zabytków miasta należą wczesnogotycka katedra, Stary Kościół ze szpitalem, Ratusz miejski, kościół Igreja do Carmo oraz budynek Rady Miasta. Warto przyjechać tutaj 7 września na Święto Miasta obchodzone bardzo hucznie, lub na jeden z największych w Europie Zlot Motocyklowy.

Silves – dawna stolica mauretańskich królów z niesamowitym widokiem na linię czerwonych murów otaczających miasto i imponujący zamek otoczony historyczną aurą. Samo miasto lądowało kilkukrotnie w rękach Maurów, znane jest jedno z oblężeń podczas którego w twierdzy schroniło się na całe lato kilkadziesiąt tysięcy mauretańskich wojowników. Silves w końcu trafiło w ręce chrześcijan w 1249 r., a turyści mogą do dzisiaj podziwiać wspaniałą mauretańską Fortaleze z piaskowymi murami, wieżami warownymi i imponującym dziedzińcem pełnym zabudowań, po których spacer wymaga wielu sił. Wieczorami na pełnym oceanie według miejscowej legendy można ujrzeć żeglującą mauretańską dziewicę, u jednych wywołującą uśmiech na twarzy, u innych grozę. Warto przyjrzeć się również katedrze z militarnym wyglądem oraz kościołowi Igreja da Misericordia z manuelińskim portalem. Centrum miasta z ogródkami na świeżym powietrzu i wieloma przytulnymi restauracjami ożywa w lipcu, kiedy miasto gości Festiwal Piwa Silves, podczas którego organizowane są pokazy świateł, a turyści spacerują wesołym krokiem po zapełnionych bulwarach.

Serra de Monchique – zielona granica na północy Algarve w postaci łańcuchów górskich poro-śniętych dębami, kasztanami i eukaliptusami ma wiele do zaoferowania turystom znudzonym upal-nym wybrzeżem. Malownicze wzgórza doskonale nadają się do pieszych wędrówek i rowerowych wypraw, niezwykle ciekawie prezentuje się urocza miejscowość Caldas de Monchique będąca w czasach rzymskich słynnym uzdrowiskiem i przez lata ulubionym kurortem hiszpańskiej arystokracji. Turyści o wątłym zdrowiu powinni zajrzeć do nowoczesnego termalnego spa, by podreperować ciało i duszę. Podobno na złamane serce najlepiej pomaga lokalny drink „medronho”  będący ro-dzajem sznapsa zrobionego na bazie tzw. poziomkowego drzewa. Okoliczną atrakcją jest także Omega Parque – niewielkie zoo będące frajdą dla dzieci dzięki egzotycznym zwierzętom sprowa-dzonym z wielu zakątków. Warto zaglądnąć również do samego miasta Monchique, w którym znajduje się ciekawy klasztor z którego zabudowań rozpościerają się krajobrazy godne fotograficz-nego upamiętnienia oraz świątynia Igreja Matriz z zaskakującymi rzeźbami w środku.

Przylądek św. Wincentego – święte miejsce Rzymian, którzy wierzyli, że zachodzące słońce topi się w okolicznych wodach oraz chrześcijańskie sanktuarium za sprawą sprowadzonych do niego szczątków św. Wincentego. Na cyplu w otoczeniu XVI-wiecznego klasztoru wybudowano potężną latarnię morską. Do niezwykłego miejsca prowadzi widokowa trasa, a zachód słońca obserwowany z tego miejsca pobudza wyobraźnię i wywołuje zachwyt u każdego, kto postawił stopę w tym nie-powtarzalnym miejscu.

Evora – jedno z najpiękniejszych miast Portugalii wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. W lecie ulice miasta wypełniają się turystami zmierzającymi do zabytkowym centrum, by podziwiać liczne świątynie pozostawione przez rzymską i mauretańską okupację. Gęsta siatka ulic klucząca między wybielonymi domami robi wrażenie, tym bardziej że wiele obiektów poroz-rzucanych po całym mieście charakteryzuje się zdobiącym Portugalię architektonicznym, późnogo-tyckim stylem manuelińskim opierającym się na motywach zaczerpniętych między innymi z morskiej flory i fauny połączonej z elementami orientalnymi. Z mauretańskiej niewoli miasto wyzwolił chrześcijański rycerz Geraldo Sem-Pavor zwany Nieustraszonym i to od placu nazwanego jego imieniem warto rozpocząć zwiedzanie centrum. Do Evory od wieków przyjeżdżali naukowcy, humaniści i sławni artyści, w ich ślady poszli turyści, którzy chcą zobaczyć, jak wygląda najstarsza w Portugalii świątynia z II w. n.e. zwana Templo Romano. Z uroczego miejsca roztacza się niebywały widok na okolicę, warto także przy okazji wędrówki zajrzeć do rzymskich term, w których zacho-wał się okrągły basen. Prywatną kolekcję dzieł sztuki książąt Cadaval można obejrzeć w niewielkim muzeum przy kościele Sao Joao Evangelista. Koniecznie trzeba zobaczyć katedrę Se, która imponuje romańskimi wieżami obronnymi i gotyckimi łukami. Życie towarzyskie toczy się w okolicach starego uniwersytetu Antiga Universidade, warto więc przy okazji podziwiania architektury przekonać się jak wolny czas spędzają mieszkańcy miasta. Turyści o mocnych nerwach powinni zobaczyć nietypowe miejsce, jakim jest kościół Igreja de Sao Franciso z Kaplicą Kości zwaną Capela dos Assos. Makabryczne pomieszczenie zbudowane jest bowiem z kości i czaszek kilku tysięcy mnichów, a co najmniej dziwnie można poczuć się za sprawą klątwy, która została rzucona przez umierającą kobietę na swojego mężczyznę i dziecko. Według legendy ich tkanki po śmierci nigdy nie odłączą się od kości, a na ich szkieletach umieszczonych na końcu mrocznej sali można dostrzec fragmenty skóry. Po tak emocjonującej wizycie najlepiej odetchnąć przy dobrej kawie na placu Mercado Municipal otoczonym kawiarenkami. Na weekendy w tym miejscu odbywa się targ, więc przy okazji można rozglądnąć się za jakąś lokalną pamiątką. W mieście jest także duży wybór restauracji na każdą kieszeń, a wieczorami najlepiej wybrać się do któregoś z pubu by wsłuchać się w rozmarzone dźwięki muzyki „fado”. Miasto dysponuje doskonałą bazą hotelową, natomiast w poszukiwaniu ochłody w upalne dni najlepiej wybrać się na kilka okolicznych basenów z doskonałą infrastrukturą sportową.

Beja – ważne historycznie miasto założone przez  Juliusza Cezara w 48 r. p.n.e. dla upamiętnienia pokoju zawartego z Luzytańczykami. Jest to jedna z większych miejscowości na południu regionu Alentejo, w której turyści mogą znaleźć skupisko kościołów, piękny klasztor z mnóstwem manuelińskich zdobień i ciekawym muzeum oraz XIII-wieczny zamek pod którego murami raz w tygodniu organizuje się interesujące targowisko.

Tanger (Maroko) – (wymagany paszport) przeprawa promowa do najbliższemu Hiszpanii miastu Afryki, które dzięki strategicznemu położeniu stało się w VIII w. bazą wypadowa arabskiego podboju Półwyspu Iberyjskiego. Po odparciu Islamu w XV w. miasto zdobyli Portugalczycy, którzy wraz z Bombajem przekazali je jako wiano angielskiej księżniczce Katarzynie Bragancy. Brytyjczycy uznali obronę miasta przed ciągłymi najazdami Arabów za nieopłacalną i opuścili Tanger w 1684 r. Po kolonizacji Maroka przez Francję i Hiszpanię miasto zyskało międzynarodowy status, a od 1956 r. należy ponownie do Królestwa Maroka. Warto również udać się do pobliskiego miasta Tetuam, gdzie jest wiele ciekawych arabskich zabytków.