Przewodnik Kaszmir

Podstawą zwiedzania regionu są górskie wycieczki i wielodniowe wyprawy trekkingowe, na których poznaje się najdziksze zakątki i trudnodostępne szlaki przeznaczone głównie dla łowców przygód i doświadczonych miłośników Himalajów. Jedna z najpopularniejszych tras obejmuje przełęcz Kongmaru, równinę Nimaling oraz dolinę Markha. Szlaki prowadzą także z Lamajuru do Alchi lub Chilingu, a jedna z najbardziej ambitnych tras wiedzie przez malowniczą dolinę Zanskar. Dla turystów bez doświadczenia himalajskiego, lokalne agencje turystyczne organizują wyprawy do przepięknie położonych klasztorów i jezior (Kar, Moriri) oraz wycieczki krajoznawcze po Ladakhu. Na entuzjastów podwyższonej adrenaliny czeka także rafting po źródłach rzeki Indus oraz na odcinkach znanych jako Upshi-Nimo, Upshi-Kharu i Phey-Nimo.

Region Ladakh – dawne królestwo Tybetu Zachodniego, położone między głównym pasmem Himalajów a górami Karakorum, jest najbardziej na zachód wysuniętym fragmentem Wyżyny Tybetańskiej, którego mieszkańcy etnicznie są spokrewnieni z Tybetańczykami. Królują tam pejzaże charakterystyczne dla wysokich partii Himalajów oraz ośnieżone szczyty górskie, wyglądające emocjonująco szczególnie z okien samolotu. Historia Ladakh sięga neolitu, kiedy pierwsi mieszkańcy pozostawili po sobie malunki na ścianach oraz I wieku, w którym region był częścią królestwa Kuszanów. Począwszy od VII wieku zaczęły dominować wpływy tybetańskie i chińskie, w XIII stuleciu nastąpiła ekspansja islamu, a król Bhagan dał początek dynastii Namgyal, która przetrwała do czasów dzisiejszych. Najtrudniejsze chwile, podobnie jak cały Kaszmir, region przeżył w wieku XX, kiedy nastąpiły liczne konflikty terytorialne pomiędzy Indiami, Pakistanem i Chinami. Stolicą tego regionu jest miasto Leh, które przypadnie do gustu turystom schodzącym z gór i szukającym wygodnego miejsca noclegowego oraz knajpek z tybetańskimi potrawami. Z pewnością warto przespacerować się wąskimi uliczkami w najstarszej części miasta, na których często widuje się mnichów, zwiedzić częściowo zrujnowany pałac z XVI wieku będący siedzibą rodziny królewskiej i japońską Stupę Pokoju oraz skusić się na wycieczkę do tybetańskiej gompy Tsemo – klasztoru będącego jednocześnie ośrodkiem studiów i miejscem religijnych ceremonii. Atrakcją całego regionu są właśnie „gompy”, do których wycieczki organizują lokalne agencje turystyczne. W zabytkowych klasztorach można zwiedzić sale z umieszczonymi na ścianach buddyjskimi tekstami oraz sanktuaria poświęcone Buddzie i Bodhisattwie (najbardziej znane gompy znajdują się w Hemis, Stakana, Alchi, Likirze). Niezwykłą zielenią oraz mikroklimatem zaskakuje dolina Nubra, z kolei ważnym siedliskiem gęsi tybetańskich jest przepiękne jezioro Tso Moriri wyglądające nieziemsko na tle surowych gór i ośnieżonych szczytów.

Candigarh – dostatni region między Delhi a Indusem oferuje turystom pewne miasto o dosyć nietypowej jak na Indie, regularnej siatce ulic będącej efektem prac francuskiego architekta. Nazwa miejscowości pochodzi od bogini Chandi, której główna świątynia znajduje się w pobliskiej Panchkuli, a Candigarh miał odzwierciedlać nowoczesne i postępowe nastawienie narodu po uzyskaniu niepodległości. Na szerokich bulwarów o szachownicowym układzie wypatrzyć można ogromne gmachy użyteczności publicznej oraz nowatorski Zespół Stołeczny, który można zwiedzić z przewodnikiem. Długą i bogatą historię regionu ilustruje Muzeum i Galeria Sztuki, natomiast najciekawszym przykładem sztuki krajobrazowej jest Skalny Ogród leżący na peryferiach. Turyści, którzy korzystają z dobrze przygotowanej bazy noclegowej wybierają się również na zwiedzanie okolic i wypoczywają nad jeziorem Sukhna, obserwując ptaki zatrzymujące się tam w czasie migracji między Azją Środkową a Indiami. Warto dodatkowo wstąpić do Pindźaur, by zwiedzić tamtejsze ogrody Jadawindra oraz do Nalaghar z dobrymi trasami rowerowymi i ruinami fortu Ramgarh.

.

Amristar – największe miasto w regionie Pendżab jest ruchliwym ośrodkiem ze starówką otoczoną murem i mnóstwem bazarów. Dla turystów może okazać się to dosyć interesujące miejsce z powodu historii związanej z wyznawcami religii zwanej sikhizmem, która narodziła się w XV stuleciu, właśnie w tym miejscu. Miasto założył ponad 400 lat temu jeden z najważniejszych guru sikhów – Ram Dasa, a jego syn Ardźan Dew wzniósł pierwszą świątynię na wyspie pośrodku Jeziora Nieśmiertelności. W jednej z kaplic umieścił świętą księgę sikhów – Granth Sahib, do której pielgrzymują tysiące wiernych i jest ona do dzisiejszego dnia odczytywana przez zmieniających się co dwie godziny kapłanów. Święte sanktuarium zostało przebudowane w 1803 r. przez sihkijskiego maharażdżę Randżita Singh, który nie szczędził złota na wygląd zewnętrzny, dlatego złocista poświata niesamowitego budynku jest dla turystów największą ciekawostką. Sama jednak Świątynia Boga, niemalże pływająca po tafli jeziora, przedstawia dla sikhów taką wartość, jak Watykan dla katolików lub Mekka dla muzułmanów. Można tam spotkać setki modlących się pielgrzymów, a przy okazji zwiedzić interesujący kompleks budowli. Warto także poświęcić czas na kontemplację w parku Dźalijanwala Bagh, będącym miejscem pamięci po masakrze z roku 1919, w której brytyjskie wojsko otworzyło ogień do nieuzbrojonych demonstrantów.